RİTÜEL… KINALI DOĞMAK Documentary

Bitim ve başlangıçlar, ölüm-doğum döngüsüne dahildir. Tek tanrılı dinlerin öncesine uzandığı bilinen ritüellerle, her yeni yaşama geçiş topluluğun bireyleri tarafından kutsanır. Yeni yaşama kötülüğü dokunabilecek her şey karşısında, toplumun koruma isteği ile bu yüzden birlik olması ritüeli doğurur. Ritüeldeki herkes iyilikleri davet için oradadır ve hastalık, üzüntü, nazar, aldanma, yalan gibi kötülüklerin kovulmasına dansları, şarkı-türkü-manileri, su veya ateşle yaptıkları arınma niyetleri ile hizmet ederler.
Doğumda dişbudak, sünnette zerde, düğünde et-pilav, ölümde helva adetleri de bu temele dayanır.
Kına, Anadolu’da ve Asya kıtasının pek çok yerinde hem ruh hem de beden sağlığı ile ilişkilendirilmiş ve hastalıklardan korunmak amacıyla çeşitli şekillerde kullanılmıştır.
Kına ritüeli, bazan sünnetle de buluşur. Genellikle bir genç kız evlilik yoluyla bir hayatı sonlandırıp yenisine geçerken yapılan oldukça fazla detaya sahip ve görkemli bir toplumsal buluşmadır.
Ritüele eşlik eden davul ve zurna, dans için olduğu kadar kötücül varlıkların korkutularak kovulması ile da ilişkilendirilir.
Kına, türkü ve ağıta benzer. “yakılır”.
Kına, kız çocuğunun ayrılışının acısıyla yakılır. Bu anlamıyla kız çocuğunun ergenleme törenidir.
Bindallı, en sevilen elbisesidir.
Bazan damadın da sol eline kına yakılır.
"Yüksek Yüksek Tepeler" gelini ağlatmak için defalarca söylenir. Artık geçmişte kalan hayatıyla bağlarını hafifletmesi umulur. Bütün kadınlar genç kıza eşlik eder. Anne-baba evine ve çocukluğuna vedasının acısını paylaşır ve ona desteklerini sunarlar.
Gelinin avuçlarına kınayı yakması için, henüz evlenmemiş bir genç kız seçilir. Bu ortak çocukluklarının, geline iyilik, mutluluk, huzur dilekleriyle dokunuşunu temsil eder. Temiz bir kalbin dilekleri mutlaka gerçekleşir.
Ritüelin ikincil ayrıntıları topluma göre değişerek hep yeniden üretilir. Ancak ritüelin kendi, kuşaktan kuşağa özü korunarak aktarılır.
Documentary